Donna Lynn – My boyfriend got a Beatle haircut; “Lend me your comb”

BFNLBFNL Columns, van der Linde vertelt

Vraag me niet waarom, maar ik bezoek liever de tandarts dan de kapper. Ik loste dat lang op door mezelf jaarlijks te laten millimeteren. Na mijn scheiding ontdekte ik dat mannen van middelbare leeftijd met weelderige lokken een streepje voor hadden. Mijn haar kreeg dus de ruimte om in alle vrijheid te krullen. Mijn vriendin vond me aanvankelijk een aantrekkelijke bohemien, maar sleept me inmiddels met ijzeren regelmaat naar haar kapsalon. Als ze met mijn kapster bespreekt hoe ik het best geknipt kan worden, echoot ze mijn moeders opvattingen uit het verre verleden: “Zo’n Beatleskapsel wil ik niet bij hem, hoor.”

Op het internet vraagt iemand zich af: “Do you think it better the Beatles were more known for their haircuts and suits, or their music?” (1). Als je de commentaren over hun eerste Amerikaanse avontuur leest, zou je het haast het eerste denken. “When the Beatles Arrived in America, Reporters Ignored the Music and Obsessed Over Hair” (2). De conservatievere leraren waren het er roerend over eens: “A sloppy head is indicative of a sloppy mind” (3). Dat zal die warhoofden een zorg zijn geweest, want ze werkten zich in de USA – op basis van fysieke geluidsdragers – op tot de meest verkopende artiesten allertijden.

Maar ja, uiteraard pikten de muzikale entrepreneurs een graantje mee van de Amerikaanse haar-manie. Dus hunkerden de zangeresjes van The Swans meerstemmig naar The Boy With The Beatle Hair (1964):

The one with the Beatle hair, wish that he would come and dance with me

En Donna Lynn ervaart zo’n kapsel eerder als een vloek dan een zegen, als ze in My Boyfriend Got A Beatle Haircut (1964) klaagt:

My boyfriend got a Beatle haircut
So, to keep him true, I got a Beatle haircut too

In My Bonnie (1965) verandert niet alleen Bonnie in Beatle maar ademt de héle tekst Beatles. Hoewel de meeste dromen bedrog zijn, beweert het zangeresje in I Had A Dream I Was A Beatle (1964):

I had a dream I was a Beatle, can you imagine how that would feel?
The only thing better than having that dream, would be to be a Beatle for real

Dat de Fab4 pas in 1966 wakker werd uit de droom die een nachtmerrie bleek, kon Donna toen niet bevroeden.

Over het Canadese tienersterretje – in 1950 geboren als Camille Donna Albano – is nauwelijks iets te vinden. Ik durf het bijna niet te zeggen, maar Donna’s liedjes klinken mij prima in de oren; vrolijk met een knipoog en goed in de pas – qua sound en tekst – met de tijdgeest. Haar single I’d Much Rather Be With The Girls (1965) was van de hand van Keith Richards en Stones manager Andrew Loog Oldham. De song werd te licht voor The Rolling Stones bevonden, al vind ik hun versie over de Girls . . . euhm . . . Boys op de latere verzamelaar Metamorphosis (1975) best een aardig niemendalletje. Kennelijk werd het gecomponeerd toen de Stones met The Ronettes op tour waren, waarmee er tóch een linkje met The Beatles is. Leadzangeres Ronnie Spector beweert namelijk dat: “(. . .) the Ronettes were in the UK in January 1964 (before The Beatles had come over to America) and that John was infatuated with and tried to hook up with her” (4). De dames namen dát nummer zelf pas in 2015 op.

Afgezien van de cover Lend Me Your Comb (1957) – op Live! at the Star-Club in Hamburg, Germany; 1962 (1977) staat een beroerde opname; op onder meer Antology 1 (1995) hoor je een mooie versie – blijven kapsels door The Beatles zelf vrijwel onbezongen. Daarentegen mijmert Paul wél over het aanstaand verlies van zijn haardos in When I’m Sixty four (1967);

When I get older losing my hair

terwijl John zich een paar jaar later in Come together (1969) afvraagt af het nóg langer kan:

Hair down to his knees

Wat dan tot slot – in mijn associërende manier van denken – de vraag oproept wat John dan van de hippiemusical Hair (1967) vond. “(. . .) Yoko states that John only ever went to see one musical and it was “Hair.” He disliked it so much that he left before it was over.” De auteur van dit artikeltje constateert spijtig: “Too bad that John didn’t give the musical another chance. Maybe a few years later, he would have realized that they were striving to promote peace, just like him” (5). De activist, de artiest en de mens Lennon liepen kennelijk soms uit de pas.

Peter van der Linde, reacties: pvdltelefoon@live.nl

Belangrijkste bronnen: