Elton John – Blues Never Fade Away; “Whatever Gets You thru the Night”

BFNLBFNL Columns, van der Linde vertelt

Op vrijdagavonden vergezelde ik mijn moeder naar Albert Heijn in onze Hilversumse nieuwbouwwijk. Ik duw het winkelwagentje en til de zware tassen in onze Renault 12. In de zeventiger jaren biedt de supermarkt een klein assortiment elpees aan; veelal verzamelaars, met rode stickers die Speciale Aanbieding schreeuwen. Ik zwicht – op mams kosten – voor Alle Dertien Goed deel 5 en 6, à tien gulden per stuk. Inmiddels heb ik bijna de hele serie compleet; ze kosten vrijwel niets meer. Dit Philips-label geeft een aardig tijdsbeeld van het koperspubliek, getuige het brede palet van Vicki Leandros, Peter en zijn Rockets en Barry White. Mij fascineert vooral de ontwikkeling van de Hoezenpoes; van een keurige gehaakt vestje, via een openvallende spijkerjasje tot een nauwelijks verhullende bikini. Van de meeste rondborstige dames achterhaal ik de identiteit; alleen die brunette van het eerste tiental blijft onvindbaar.

Op die eerste twee verzamelaars trokken vooral Daniel (1973) en Goodbye Yellow Brick Road (1973) van Elton John mijn aandacht. Zijn repertoire was me volledig onbekend. Vooral het beeld van de staart lichten van het vliegtuig waarmee Daniel vertrok, bleef hangen. Echter, na Your Song (1970) en Eltons album Honky Château (1972) verflauwde mijn aandacht; met Nikita (1985) verdampte het volledig. Het dubbelalbum Goodbye Yellow Brick Road (1973) ripte ik een paar jaar geleden in .wav, maar staat ongebrand op mijn harde schijf geparkeerd (*).

Totdat ik op onze site “Tekst & Muziek” (30 september 2023) van mede-columnist Ton Steintjes lees. Hij vertelt over de nieuwe vensters – onder meer op Elton John – die streaming in topkwaliteit hem biedt. In Blues Never Fade Away (2006) van diens (tweede) autobiografische album The Captain & the Kid (2006) duikt John Lennon ineens op. Ik volg Tons suggestie en klik het nummer aan op Youtube. In armzalige mp3-kwaliteit hoor ik in de bridge:

And there’s marble markers and little white crosses
Along the beaten path
And I’ve spread their ashes on the wind
And I miss John Lennon’s laugh.

Het pakt me direct, zolang er uitsluitend piano en zang is; de verdere begeleiding klinkt mij als een platgetreden Elton John cliché in de oren.

Verwoordt door Bernie Taupin, beschouwt Elton het pad dat hij begaat. Diegenen die de strijd opgaven, rusten in oorlogsgraven; hun kruisen, grafstenen en urnen als staties langs de Kruisweg naar eeuwige roem. Van de muzikale vrienden die hij onderweg verloor, noemt hij er één bij naam.

Ik klik door naar de opnames van Eltons optreden in Madison Square Garden op 28 november 1974. Lennon lost zijn ereschuld in en speelt hun . . . euhm . . . zijn nummer één hit Whatever Gets You thru the Night (1974) mee. Verder vertolkten ze Lucy in the Sky with Diamonds en – merkwaardigerwijs – I saw her standing there. Tijdens de nummers wisselen de mannen regelmatig blikken uit en lachen ze naar elkaar. De camera focust soms op een Aziatisch ogende dame, ik neem aan John’s romantische zijstap May Pang. Yoko Ono zou er ook zijn geweest, al vind ik daar geen beeld van. Beide vrouwen beseften toen niet dat ze getuige waren van het laatste live optreden voor publiek van ex-Beatle. Op de reissue dubbel-cd-versie van Eltons livealbum Here and There (1976) kun je drie songs in alle rust tot je nemen.

Al in Empty Garden (Hey Hey Johnny) (1982) beweende Elton de moord op John:

And I’ve been knocking but no one answers
And I’ve been knocking most of the day
Oh and I’ve been calling, oh hey hey Johnny
Can’t you come out to play.

Zoals Prudence onbereikbaar bleef in Rishikesh, zo werd Lennon dat voor diens muzikale kompaan.

Peter van der Linde, reacties: pvdltelefoon@live.nl

Belangrijkste bronnen: