Kun je een Beatle suf noemen? Had mij dat in de jaren ’90 gevraagd en ik had volmondig ‘ja’ geroepen. Want die George Harrison hè, wat was daar nou aan?!
Ja. Ik schaam mij diep. Maar hé, ter verdediging: ik was een jaar of 14 en al mijn Beatleskennis kwam uit 2 bibliotheekboeken waarin vooral John en Paul de hemel in werden geprezen. Dat tweetal vormde het hart van de Beatles, om hen draaide het allemaal. En die andere 2? Ach, die deden ook best leuk mee. Maar laten we het vooral over de geniale Lennon & McCartney hebben.
Dus ja, wist ik veel. (En het hielp ook niet dat je altijd zo nors op de foto’s stond, George!)
Inmiddels weet ik wél beter. Ik verslond meer Beatlesboeken, keek films en documentaires, las interviews en struinde het internet af naar weetjes over mijn helden. Ze zeggen weleens wijsheid komt met de jaren en in dit geval klopt dat helemaal. Je kunt een boel over George Harrison zeggen, maar niet dat-ie suf was.
Van alle Beatles is het misschien wel George die mij het meest inspireert.
Ik heb bewondering voor hoe hij in het leven stond en hoe hij tegen de dood aankeek. De dood was geen definitief einde, maar slechts een overgang. Zoals je de ene jas voor de andere verwisselt, zoals hij het zelf omschreef:
Death is just where your suit falls off and now you’re in your other suit.
Een jas die hij vandaag 22 jaar geleden uittrok.
Maar George, we missen die jas nog altijd.
– Laura Alblas –