“We houden natuurlijk allemaal van de muziek van The Beatles. Maar op deze fanclubsite is er ruimte voor verdieping. De één zoekt hier nog meer informatie over bootlegs, de ander wil écht alles vertellen over de oerversie van Strawberry Field 4ever. Er zijn er die historische gegevens rondom The Fab4 tot in het kleinste detail uitpluizen. Ík ben geïnteresseerd in hoe The Beatles als fenomeen hun plek in de kunsten verwierven. En dan vooral in de popmuziek: welke popsongs gaan OVER The Beatles en op welke manier? Als tijdsaanduiding, als voorbeeld of gewoon een eerbetoon. In deze columns graaf ik wat dieper in dat soort liedjes, schets de context en deel met jullie hoe ik er naar luister… Veel leesplezier, enne… feedback is zeer welkom. Peter van der Linde (pvdltelefoon@live.nl).”
“Je moet nódig naar de kapper” bromde mijn vader, “Je lijkt wel een Beatle.” Ik keek in de spiegel en haalde mijn schouders op. “De vroege of de late Beatles?” plaagde ik hem. Toen jaren later de kapper mijn haar millimeterde, verzuchtte hij “Ach, wat jammer, je hebt zulk mooi dik haar.” Nu ik erover nadenk: nét als bij The Beatles. Vond de oudere generatie ze aanvankelijk niet om aan te zien (of aan te horen), tegen de tijd dat de Fab Four het zebrapad overstak, hadden ze heimwee naar die kéurige jongens van toen met hun lekkere melodietjes.
Wim Sonneveld (1917- 1974) bracht Het Dorp – op melodie van La Montagne van Jean Ferrat – bij leven tweemaal als single uit. Zijn erflaters deden dat post-mortem nog driemaal. Alleen in 1974 werd het een bescheiden hitje. Anno 2019 werd Het Dorp uitgeroepen tot mooiste liedje van Nederland, in de Top 2000 piekte het in 2019 op nr. 25 en in de Evergreen Top 1000 nestelde Het Dorp zich sinds 2013 op de eerste plek. ‘t Kan verkeren, wist Bredero al. De oudere generatie van
nu – let wel: de teenagers van toen – herkent zich kennelijk in die muzikale ode aan het Deurne uit de jeugd van Friso Wiegersma (1925 – 2006); kunstenaar, schilder, decorontwerper, tekstdichter én partner van Sonneveld.
“De dorpsjeugd klit wat bij elkaar
In minirok en Beatle-haar
En joelt wat mee met beat-muziek
Ik weet wel het is hun goeie recht
De nieuwe tijd, net wat u zegt
Maar het maakt me wat melancholiek”
Friso – onder het pseudoniem Hugo Verhage – verwoordde met een vooruitziende blik al in 1965 het nostalgisch verlangen naar hoe het ooit was. In het Nederland van nú – voor velen onherkenbaar veranderd – geldt Friso’s tekst als een monument voor die verloren onschuld. Ik las recent de briefwisseling tussen hem en Wim Sonneveld en bewonderde de prachtige ‘Friepel’–miniatuurtjes die Friso schetste. Helaas ontbreken brieven uit de periode 1960 – 1968, zodat we niet weten hoe Friso en Wim vanuit diens huis aan de Prinsengracht de tumultueuze zegetocht . . .euhm . . . rondvaart van The Beatles hebben beleefd.
Mijn vriendin en ik genoten laatst op haar balkon van één van de laatste zomeravonden. Het was onrustig op straat. “Raar, het is hier altijd zo stil” klaagde ik. We keken neer op een luidruchtig groepje pubers op een beschut pleintje, begrensd door bankjes, fietsenrekken en lantaarnpalen. Brommertjes, blikjes Red Bull, giechelende meisjes, stoere jongens rondom een Blue Tooth speakertje met een dancebeat. Het dorp opgeslokt door de Vinex, zoethout werd kauwgom en Slagerij J. van Ven sloot zich aan bij De Keurslager. Maar hangjongeren zijn van alle tijden, of ze nu naar Help luisteren of naar Dance Monkey van Tones & I. En inderdaad, óók ik mopperde laatst tegen mijn zoon dat hij wéér niet naar de kapper wilde . . .
– Peter van der Linde –
Belangrijkste bronnen:
https://nl.wikipedia.org/wiki/Het_dorp_(lied)
https://www.bol.com/nl/f/telkens-weer-het-dorp/34156328/
https://www.televizier.nl/muziek/het-dorp-is-het-mooiste-liedje-van-nederland
https://nl.wikipedia.org/wiki/Gerbrand_Adriaensz._Bredero#Lijfspreuk
https://deurnewiki.nl/wiki/index.php?title=Het_Dorp
https://nl.wikipedia.org/wiki/Friso_Wiegersma
https://isgeschiedenis.nl/nieuws/wim-sonneveld-en-de-amsterdamse-grachten
Wim Sonneveld & Friso Wiegersma, Niemand dan wij. Brieven en tekeningen – Frank Jochemsen (2017)