Het is misschien vloeken in de kerk, maar ik hou niet zo van Double Fantasy (1980). Na Johns dood vloog het album over de toonbanken en werden de recensies herschreven; de voormalige Beatle besteeg met stip zijn troon in het Pantheon der Popgoden. In ons aardse slijk, bewaken . . . euhm . . . beheren weduwe Yoko en zoon Sean zijn nalatenschap. Sean Lennons duet met zangeres Lana Del Rey toont aan hoe deze zich de erfenis van zijn vader heeft eigen gemaakt. Tomorrow never came (2017) zou niet misstaan op John’s laatste album:
I wish we had stayed home and I could put on the radio
To our favourite song, Lennon and Yoko
We would play all day long
“Isn’t life crazy?”, I said, “Now that I’m singing with Sean”
Dat alle hedendaagse popmuziek schatplichtig is aan de Fab4, realiseert óók mevrouw Del Rey zich terdege. Waaraan ze in Cola (2012) met
Ah, he’s in the sky with diamonds
refereert, behoeft in deze column geen uitleg. In het refrein van West Coast (2014) tokkelt de gitaar And I love Her. Als Lana in Bartender (2019)
The poetry inside of me is warm like a gun
zingt, knipoogt de diva dan naar Johns Suite aan het eind van kant 1 van The White Album?
Met haar sensuele stem, haar zwoele zangstijl en haar broeierige uitstraling, schetst Del Rey de perfecte muzikale kaders voor een romantisch avondje: ondergaande zon, brandende kaarsjes, rode wijn en hapjes waaraan je samen knabbelt terwijl je in elkanders ogen verdrinkt. Ze zingt over verlangen, over liefde of over seks, in al haar positieve of negatieve aspecten. Lana Del Rey beseft echter dat de beste muzikale omlijsting van de hoofse en fysieke liefde slechts door één band perfect is vormgegeven. Uit Let The Light In (2023) blijkt dat zonneklaar:
Cause I like to love, to love, to love, to love you
I hate to hate, to hate, to hate, to hate you
Put the Beatles on, light the candles, go back to bed.
Maar ja, de meeste Beatlesliedjes duren zo’n drie minuten; échte liefde heeft tijd nodig om tot bloei te komen. Dus stelde ik op Spotify een playlist samen met achtergrondmuziek voor minnekozenden, wat verbloemend “Songs that make you lose track of time” getiteld. Naast uiteraard I Want You (She’s So Heavy) (1969), bieden bijvoorbeeld In-A-Gadda-Da-Vida (1968) van Iron Butterfly, Echoes (1971) van Pink Floyd, I Got The . . . (1975) van Labi Siffre, Wealth (1988) van Talk Talk of She Makes Me (Stormtrooper in Stilettos) (1974) van Queen een passend geluidsdecor bij het liefdesspel. Al lijken die laatste twee liedjes wat aan de korte kant om een sensuele stemming tot ontlading te brengen. Zeker in de jaren vóór CD of streaming, sloeg mijn elpee vaak af voordat de daad bij het woord gevoegd werd. Met De plaat sloeg af en het gesprek viel stil (1983) slaat Het Goede Doel de spijker op z’n kop, zowel voor die eerste schreden op weg er naar toe als tijdens de liefdesdaad zelf.
Mijn vriendin schudt haar hoofd in onbegrip. Noch dat dwingende ritme, noch die kreunende gitaren, zélfs niet de dromerige zang op mijn playlist brengen haar in de juiste stemming, sterker nog; leiden haar af. “Waarom zet je niet gewoon Je t’aime moi non plus (1969) van Serge Gainsbourg en Jane Birkin op repeat?” Zucht, ik kom van Mars, zij van Venus. Of, om Henk & Henk te parafraseren: ik leef op Pluto en zij danst op de maan.
Peter van der Linde, reacties: pvdltelefoon@live.nl
Belangrijkste bronnen:
- https://nl.wikipedia.org/wiki/Lana_Del_Rey
- https://nl.wikipedia.org/wiki/Suite_(muziek)
- Spotify playlist (gebruiker: Peetur16) “Songs that make you lose track of time”: https://open.spotify.com/playlist/3KVkdUvC18gFyYVpEvydvh?si=G77m-7ZuQN2opXHnI1C59g