Marillion – Three Minute Boy; “They don’t like him”

BFNLBFNL Columns, van der Linde vertelt

“We houden natuurlijk allemaal van de muziek van The Beatles. Maar op deze fanclubsite is er ruimte voor verdieping. De één zoekt hier nog meer informatie over bootlegs, de ander wil écht alles vertellen over de oerversie van Strawberry Field 4ever. Er zijn er die historische gegevens rondom The Fab4 tot in het kleinste detail uitpluizen. Ík ben geïnteresseerd in hoe The Beatles als fenomeen hun plek in de kunsten verwierven. En dan vooral in de popmuziek: welke popsongs gaan OVER The Beatles en op welke manier? Als tijdsaanduiding, als voorbeeld of gewoon een eerbetoon. In deze columns graaf ik wat dieper in dat soort liedjes, schets de context en deel met jullie hoe ik er naar luister… Veel leesplezier, enne… feedback is zeer welkom. Peter van der Linde (pvdltelefoon@live.nl).”

De queeste naar dé heilige graal in de popmuziek kent vele gezichten. Eén ervan is hoe lang hét perfecte liedje duurt. Naast de korte aandachtspanne van de luisteraar, zette de (technische) capaciteit van een vinylsingletje daarin de toon; zo’n drie minuten werd de norm. Uit het oeuvre van The Beatles blijkt dat hun songs vaak rond die speelduur zaten. In het begin van de 60´s korter, aan het eind langer: van een kleine twee minuten Please Please Me tot ruim zeven minuten Hey Jude. Als ik uit mag gaan van de speelduur die Wikipedia vermeldt, slaat alleen The Fool On The Hill de spijker op zijn kop met exáct 3:00.

Gevraagd naar zijn eerste plaatje, antwoordt Steve Hogarth – volgens menig naar Fish hunkerende fan nóg steeds die nieuwe zanger van Marillion – dat dit de single She Loves You (2:17) was. Marillions meeste intro’s duren al langer. In Three Minute Boy (5:59) van het album Radiation (1998) mijmert Steve over het wonder van de eendagsvlieg, de roes van de roem en de vergankelijkheid van sterren:

Now they scream
As they run after him
Like a dream
Like Elvis and the Beatles

Hogarth legt uit dat hij hiermee The Beatles nadrukkelijk als ‘de maat der dingen’ positioneerde: “Because when I was a kid, the Beatles were the biggest thing, and the way the Beatles lived their lives, everything the Beatles did became a kind of cliché for rock and roll later on. Y’know, with marrying the model or the artist, leaving the first wife and going off with the really creative one, telling the magazines and the newspapers how in love we are, and giggling”. The Beatles werden het Nieuw Amsterdams Peil . . . euhm . . . de Gouden Standaard van de hedendaagse popscene. Ik had zelf mijn fascinatie met de Fab4 en de aanleiding voor deze reeks columns niet beter onder woorden kunnen brengen.

Mijn favoriete album van Marillion is Afraid Of Sunlight (1995). De stem van John Lennon in de afsluiter King (7:03), maakt het intro profetisch en het slotakkoord onvermijdelijk; een pompeuze rif en een Revolution #9-achtige (8:22) geluidscollage vormen de opmaat voor de duivelse dilemma’s van een muzikale vernieuwer die zichzelf niet wíl of kán verloochenen. Zonder zijn naam te horen, voel je dat Kurt Cobain maar één uitweg zag uit de doodlopende weg die hij bewandelde.

Misschien dat Paul McCartney dát 28 jaar eerder óók voelde en in The Fool On The Hill zíjn recept voor mentale weerbaarheid bezong:

He never listens to them
He knows that they’re the fools

Dat dit zou leiden tot drammerigheid, de breuk van The Beatles en ongelukkige keuzes in zijn solorepertoire is helaas de onbedoelde bijvangst van kiezen voor jezelf.

– Peter van der Linde –

Belangrijkste bronnen: