“We houden natuurlijk allemaal van de muziek van The Beatles. Maar op deze fanclubsite is er ruimte voor verdieping. De één zoekt hier nog meer informatie over bootlegs, de ander wil écht alles vertellen over de oerversie van Strawberry Field 4ever. Er zijn er die historische gegevens rondom The Fab4 tot in het kleinste detail uitpluizen. Ík ben geïnteresseerd in hoe The Beatles als fenomeen hun plek in de kunsten verwierven. En dan vooral in de popmuziek: welke popsongs gaan OVER The Beatles en op welke manier? Als tijdsaanduiding, als voorbeeld of gewoon een eerbetoon. In deze columns graaf ik wat dieper in dat soort liedjes, schets de context en deel met jullie hoe ik er naar luister… Veel leesplezier, enne… feedback is zeer welkom. Peter van der Linde (pvdltelefoon@live.nl).”
Ondanks de verzengende zomerzon op die zaterdageditie van Parkpop 2019, heerst er een lauwe sfeer bij Gruppo Sportivo. Maar zodra Hans Vandenburg op zijn vingers fluit en Hey girl inzet, vergeten de verzamelde vermoeide vijftigers hun stramme knieën en lage rugpijn. De vlam slaat in de al oververhitte pan en na een kwartiertje deint het hele Zuiderpark mee:
All you need is (beep beep) love
Dát is dan toch gelukkig The Beatles bespaard gebleven; je fans beleefdheidshalve je nieuwe nummers aanhorend, wachtend totdat ze op je prehistorische successen uit hun bol mogen gaan. Paul McCartney doet daarom ook al een jaar of twintig weinig moeite om zijn publiek iets recents te laten horen. “Het is natuurlijk nooit de bedoeling om gedateerd te klinken”, mijmert Vandenburg in 2018 bij de lancering van hun comebackalbum Great, “The Beatles klinken ook nog steeds niet gedateerd.” Gruppo gedateerd? Nee, dat ben ik met Hans eens. Maar nog relevant? Eigenlijk niet.
In 1978 maakte Gruppo Sportivo nog hét verschil in de Nederpop. Hun pakkende pretpop plakte in je oren, de visuele grapjes kleefden aan je netvlies. De elpee Back To 78 – met de seksuele onderstroom van Bernadette of Shave – was de opgestoken vinger naar de moraal van je ouders. Kópen die plaat! Componist, gitarist en zanger Hans Vandenburg knipoogde daarop soms naar de succesformule uit Liverpool en citeerde zijn inspiratoren respectvol in One Way Love (from me to you):
Eight days a week, I wrote to you,
You didn’t call me, you gave me no reply
Een jaar later presenteerde Vandenburg Buddy Odor Is A Gas. Een misstap . . . euhm . . . zijstap die feitelijk de door iedereen verwachtte definitieve doorbraak van Gruppo Sportivo in de kiem smoorde. Nadat ik Buddy Odor voor fl. 4,95 uit de uitverkoopbak van de V&D viste, had ík er geen oren meer naar. Werd de pop van Gruppo dan slechter? Nee, misschien wel beter. Hans produceerde nog steeds catchy muzikale kleinoden met spitsvondige woordspelletjes. Maar het deed er niet echt meer toe; Gruppo Sportivo had vooral nog relevantie in de marge van de Nederlandse popmuziek.
Vandenburg bleef hier en daar tekstuele- en muzikale Beatlesgrapjes in zijn liedjes verwerken. In Repeatlemania van Young & Out (1992) zingt hij:
I remember, the day that we met,
repeatlemania, she said
terwijl hij in de bridge losjes verwijst naar Yesterday, Penny Lane en Within You, Without You, inclusief een tapeloop. Op Hans Vandenburg’s Commercial Break (1994) horen we hem – tokkelend op zijn gitaar – Beatlesson (Beatles Son? Beat-Lesson?) Beatlesk afronden met:
All together now
“Nee, we willen geen coverbandje van onszelf worden”, zegt Vandenburg, “Welke vreugde ontleen je aan het exact naspelen van The Beatles?” Als ik The Analogues zie, spat het plezier daar inderdaad niet (meer?) vanaf; klem tussen perfectie en verdienmodel. Maar Hans, word je als Gruppo Sportivo dan wél blij van die honderden hossende hangouderen op dat verdorde grasveld in Den Haag, half doof voor je muzikale heden, bierdrinkend aan het wachten op een voorspelbaar verleden?
– Peter van der Linde –
Belangrijkste bronnen: