Sugarloaf – Don’t Call Us, We’ll Call You;” I’m just happy to be here”

BFNLBFNL Columns, van der Linde vertelt

In de wereldgeschiedenis is 16 augustus 1962 om twee redenen een memorabele dag; niet alleen zag ík het levenslicht, ook werd Pete Best die donderdag – op z’n zachtst gezegd – wat onvriendelijk ter zijde geschoven door The Beatles. Ze waren heel even een trio totdat op 18 augustus Ringo achter het drumstel verscheen.

Hoewel we allemaal Ringo als dé drummer van The Beatles erkennen, lijkt zijn positie in hun succesjaren soms wat wankel. Dat begon al toen hij slechts met  een tamboerijn schudde bij het merendeel van de opnames van Love Me Do. In de maanden waarin aan Sgt. Pepper gewerkt werd, leerde hij – naar eigen zeggen – vooral schaken. Op Back In The USSR en op The Ballad Of John And Yoko drumt Paul. Tijdens de sessies voor The White Album ontvluchtte hij zelfs even zijn muzikale kompanen.

De Britse komiek Jasper Carrot grapte in 1983 – op z’n zachtst gezegd – wat onaardig dat Ringo niet eens de beste drummer van The Beatles zou zijn geweest. Eind 1984 opende Starr een aflevering van Saturday Night Live met een sketch over een Beatlesmemorabilia-veiling, waarbij de drummer zelf tevergeefs wordt aangeboden. In The Five Beatles (1988), óók van de Amerikaanse cast van Saturday Night Live, zegt Ringo – gespeeld door Jon Lovitz – eigenlijk alleen maar “I’m just happy to be here”.

Als we naar Don’t Call Us, We’ll Call You (1975) van Sugarloaf luisteren, dan lijkt het alsof ook zíj Ringo over het hoofd zien:

Listen kid, you pay for the call
You ain’t bad, but we ‘ve heard it all before
Yeah, it sounds like John, Paul and George

We spitsen onze Beatles-oren extra als we óók nog het rifje uit I Feel Fine langs horen komen.

Sugarloaf was op sterven na dood, maar verrees na Don’t Call Us als herboren. Ze zingen – op z’n zachtst gezegd – wat gedesillusioneerd over hun moeizame relatie met de muziekindustrie, voorafgaand aan hun eerste hit Green-Eyed Lady. Maar het was slechts uitstel van executie; hoewel het stervensproces van de band – op z’n zachtst gezegd – wat vertraagd was, bleek het onvermijdelijk en gingen ze de wereldgeschiedenis in als one- … euhm … two-hitwonder…

Ringo had vrede met zijn rol bij de Fab4. Hij was het kloppend hart van hun beat, het fundament waarop John, Paul en George hun kathedralen bouwden. Ringo, de postillon d’amour tussen de kemphanen en vredesstichter in de leeuwenkuil. Op het B-kantje Early 1970 (1971) schrijft hij zijn voormalige maatjes zelfs een open brief, waarin hij zingt dat hij ze mist:

I play guitar, a – d – e.
I don’t play bass ‘cause that’s too hard for me.
I play the piano if it’s in c.
And when I go to town I wanna see all three

Zijn hartenkreet ging verloren in de geweld van de vechtscheiding. Ringo werd het kind van de rekening en groeide contrecoeur uit tot object van spot; hij leerde daarin van harte mee te spelen en accepteerde ook deze rol in de wereldgeschiedenis.

– Peter van der Linde –

Belangrijkste bronnen: