The Madd – Roughy; “Hair down to his knee”

BFNLBFNL Columns, van der Linde vertelt

In de namiddag van Koningsdag 2023 wordt The Kik wat lauw verwelkomd door het Utrechtse publiek. Toetsenist Paul kruipt onder zijn keyboard en geeft liggend een solo ten beste. Arjen klautert bovenop één van de monitorspeakers aan de rand van het podium en laat zijn gitaar kermen in de – soms naar I Want You (She’s So Heavy) neigende – apotheose van Erik (2014). De tandem Marcel en Ries is het solide fundament waarop de bandleden hun virtuoze kunsten grondvesten. Als een volleerd volksmenner, zweept Dave de aarzelende menigte op. Ik laaf me aan de energie van het vijftal. Dáárom maakte de Beatmuziek destijds dus zo veel los: zo’n liveoptreden is onvergelijkbaar met de blikkerigere plaatopnames uit de zestiger jaren. Na het laatste encore, brult de massa luidkeels hun waardering voor The Kiks keuze om niet te zwichten voor Zijne Majesteits smeekbede om de Domstad af te zeggen ten gunste van een show in thuishaven Rotterdam.

Met The Madd effenen zanger/gitarist Dave von Raven en bassist Marcel Groenwegen – toen nog in het Engels – het pad richting hun huidige succesformatie. Over The Madd lees ik: “Hoewel er veel meer beatbands waren dan alleen The Beatles, zijn John, Paul, George en Ringo toch de belangrijkste voorbeelden” (1). Een buitenlandse recensent hoort het ook: “(. . .) this young Dutch band brings out into the open a heavily Beatles-inspired but amazingly fresh-sounding and upbeat record, that sounds as if everything could happen all over again” (2). Oor schrijft: “Wanneer de band wordt aangekondigd met de woorden ‘ze zijn meer Beatles dan de Beatles zelf’ loopt het viertal onder luid applaus het podium op. (. . .) Als toegift speelt The Madd zijn hommage aan de Beatles: Roughly” (3).

Dat nummer siert hun eerste album Ongeneeslijk Beat (2007) en gaat over “een gelijknamige kapper, ook wel The Beatlesman genoemd. Die Roughy meet iedereen gewoon steevast een jaren zestig bloempotkapsel aan” (4). Of het nou Roughly of Roughy is, meer dan dat het gecomponeerd is door ene Clinton en Nelson vermeldt het CD-boekje niet. Ik speur op internet vruchteloos naar de tekst.

Dus trek ik op die zonnige Koningsdag de stoute schoenen aan en wenk Dave kort voor hun optreden op het Utrechtse Ledig Erf. Hoewel ik onbekend voor hem ben, stiefelt hij naar mijn plekje aan het hek naast het podium. Hij grinnikt als ik hem mijn vraag stel; óók hij kende de exacte woorden niet. Dave luisterde zo goed mogelijk naar dat – praktisch onvindbare – singletje van The Deejays en duimde dat zijn tekst klopte. Goed voorbeeld doet goed volgen; dít hoor ik:

If you feel that you want your hair cut
You know the place to go
To the man with the painted car
Who everybody knows
They call hem Roughy, the Beatlesman.

Dave legt uit dat het een Engels bandje was, dat vooral in Zweden voet aan de grond kreeg. De zanger van Incrowd Hangout (1968) – zoals de song écht heet – was Clive Sands, pseudoniem voor Robin Sarstedt. Ineens valt het kwartje . . . euhm . . . het twintig-eurocent muntje; is dat niet de broer van Peter Sarstedt, van de wereldhit Where Do You Go To My Lovely? (1969).

Mijn CD-lade sluit en ik druk de schuifregelaar van mijn volume omhoog. De wijnglazen in mijn kast trillen op het ritme van drum en bas. Dave zingt vanuit zijn tenen, de gitaren schreeuwen met hem mee. In de goede zestiger jaren traditie wordt het nummer weggedraaid, nét als je wenst dat het eeuwig mag duren. “Hoewel The Madd klinkt als de harde kant van de Beatles of de softere kant van de Stones, en daarmee wellicht de oplossing is voor een al vier decennia durend conflict, zijn ze niet alleen door de sixties beïnvloed” (5). Klinkt de passie van punk erin door? Hoor ik ook garagerock?

Hoe dan ook, vergelijkingen met beroemde muzikale inspiratoren zijn uiteindelijk (te?) vaak schadelijk voor een startend bandje. Denk maar aan de opkomst en ondergang van het onvolprezen Klaatu. The Madd evolueerde tot The Kik. Zíj zijn vooral zichzelf; herkenbaar maar uniek, internationaal maar oer-Hollands. Wat mij betreft hertalen Dave en kompanen Roughy. Daarmee slaat dan direct de vlam in de pan, hoe afwachtend het publiek ook is.

Peter van der Linde, reacties: pvdltelefoon@live.nl

Belangrijkste bronnen: